Ojciec Pio urodził się 25 maja 1887 w Petralcinie małej miejscowości niedaleko Benevento w południowych Włoszech. Jako piętnastoletni chłopiec został przyjęty do zakonu kapucynów. W wieku 23 lat przyjął święcenia. Bardzo chorowity, z tego powodu musiał kilka lat przebywać poza wspólnotą zakonną, ale był przekonany, że jego cierpienia i choroba mają sens i Bóg na nie pozwala. Żył w wielkiej prostocie i ubóstwie w klasztorze gdzie obecnie jest pochowany w San Giovanni Rotondo. Jego pobożność i świętość sprawiła, że do klasztoru przybywały setki ludzi pragnących się u niego wyspowiadać lub prosić o jego modlitwę. Miał dar rozeznania, bardzo łatwo udawało mu się rozpoznawać ludzkie grzechy i czytać w ludzkich duszach. Pan Bóg obdarzył go łaską stygmatów tzn. ran na ciele w miejscach gdzie miał je Jezus Chrystus. Ojciec Pio umierał w opinii świętości w wieku lat 81 23 września 1968 roku. Papież Paweł VI nazwał go człowiekiem modlitwy i cierpienia. Miał świadomość kresu swego życia i wtedy zwykł powtarzać: moja misja rozpocznie się po śmierci, po mojej śmierci uczynię więcej. Został kanonizowany przez Jana Pawła II, 16 czerwca 2002 roku.

Za jego wstawiennictwem wierni doznają wielu łask. Świadectwem wielkiego kultu świętego są liczne pielgrzymki (nawet kilka milionów rocznie) do jego grobu. Niemniej ważnym znakiem żywego kultu jest monumentalna ogromna świątynia wybudowana obok szpitala jaki zbudowano dzięki staraniom ojca Pio w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku.

Święty Ojcze Pio módl się za nami, szczególnie o naszą czystość i pobożność. W najbliższy wtorek przypada kolejna 46 rocznica jego śmierci oraz wspomnienie w kalendarzu liturgicznym Kościoła.