Środa Popielcowa 14.02.br.

W najbliższą środę zapraszamy na Msze Święte z obrzędem posypania głów popiołem. Msze o godz. 7.0; 10.00; 18.00. Popiół przypomina nam o naszej kruchości i śmierci. Jesteśmy wezwani do nawrócenia do Boga. Podczas posypania głów popiołem możemy usłyszeć dwa wezwania:

Meménto, homo, quia pulvis es, et in púlverem revertéris. Pamiętaj, (człowiecze), że jesteś prochem i wproch się obrócisz

Lub Pænitémini, et crédite Evangélio. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.

 

Poniżej fragment homilii Benedykta XVI, którą wygłosił w Środę Popielcową 9 marca 2011 roku.

Drodzy bracia i siostry!

Dzisiaj wymownym obrzędem posypania głów popiołem rozpoczynamy liturgiczny okres Wielkiego Postu, dzięki któremu pragniemy przyjąć trud nawrócenia naszego serca do horyzontów Łaski. Generalnie, w potocznym rozumieniu, istnieje pewne niebezpieczeństwo kojarzenia tego czasu ze smutkiem i szarością życia. Natomiast jest on cennym darem Pana Boga, jest czasem szczególnym i pełnym znaczeń na drodze Kościoła, jest wędrówka ku Triduum Paschalnego. Czytania liturgiczne dzisiejszej celebracji ofiarują nam wskazówki, aby móc pełniej przeżyć to duchowe doświadczenie.

„Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem” (Jl 2,12). W pierwszym czytaniu wziętym z Księgi Joela usłyszeliśmy te słowa, którymi Bóg zaprasza naród żydowski do szczerej a nie pozornej skruchy. Nie chodzi tu o jakieś powierzchowne i chwilowe nawrócenie, lecz o duchową wędrówkę, która dotyczy w samej swej głębi postaw sumienia i zakłada szczere postanowienie poprawy. Prorok odnosi się do plagi szarańczy, która zaatakowała naród, niszcząc jego plony, aby zaprosić do wewnętrznej pokuty, i do rozdzierania serc a nie szat (por.2,13). Chodzi tu o to, aby wcielić w konkret życia postawę prawdziwego nawrócenia do Boga – powrotu do Niego -, uznając Jego świętość, moc i majestat. Takie nawrócenie jest możliwe, ponieważ Bóg jest bogaty w miłosierdzie i potężny w miłości. Jego miłość jest odradzającym miłosierdziem, które stwarza w nas na nowo czyste serce, odnawia w naszym wnętrzu moc ducha, przywracając nam radość zbawienia (por. Ps 50, 42). Bóg bowiem nie chce śmierci grzesznika aby się nawrócił i żył (por. Ez 33,11). W ten sposób prorok Joel zaleca w imię Pana, aby został stworzona odpowiednia atmosfera pokutna: należy zadąć w trąby, zwołać zgromadzenie, obudzić sumienia. Okres wielkopostny proponuje nam ten klimat liturgiczny i pokutny: wędrówkę czterdziestu dni, która winna być owocnym doświadczeniem miłosiernej miłości Boga. Dzisiaj dla nas rozbrzmiewa wezwanie: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem” (Jl 2,12); dzisiaj to my jesteśmy wezwani, aby nawrócić nasze serce ku Bogu, świadomi tego, że nie możemy sami zrealizować naszego nawrócenia, o własnych tylko siłach, ponieważ to Bóg jest tym, który nas nawraca. Ponadto On nam podarowuje swoje przebaczenie, zapraszając nas do powrotu do Niego, aby dać nam nowe serce, oczyszczone od zła, które je zniewala, aby dać nam udział w swojej radości. Nasz świat potrzebuje nawrócenia ku Bogu, potrzebuje Jego przebaczenia, Jego miłości, potrzebuje nowego serca. …..

Drodzy bracia i siostry, rozpoczynamy ufnie i radośnie wielkopostną wędrówkę. Czterdzieści dni dzieli nas od Świąt Wielkanocnych; to jest “mocny” czas roku liturgicznego, jest to czas stosowny, który jest nam ofiarowany, aby oczekiwać, z większym zaangażowaniem na nasze nawrócenia, aby zintensyfikować słuchanie Słowa Bożego, modlitwę i pokutę, otwierając serce na uległe przyjęcie woli Bożej, na bardziej szczodrą praktykę umartwienia, aby dzięki niej przyjść z bardziej rozległą pomocą bliźniemu będącemu w potrzebie: jest to duchowy program, który przygotowuje nas do odnowionego przeżycia misterium Paschalnego.

Maryjo, nasza przewodniczka w wielkopostnej wędrówce, niechaj nas poprowadzi ku coraz głębszemu poznaniu Chrystusa, umarłego i zmartwychwstałego, niech nas wspiera w błaganiu z mocą: „Converte nos, Deus salutaris noster” – „Nawróć nas do siebie, o Boże, nasze zbawienie”. Amen!