W Środę Popielcową 26 lutego 2020r., Msze Święte w naszym Kościele o godz. 7.00; 10.00 i 18.00. Na każdej Mszy Świętej obrzęd posypania głów popiołem.
Najstarszym świętem chrześcijańskim przez pierwsze trzy wieki po Zmartwychwstaniu Chrystusa była Wielkanoc – Pascha. Do obchodu tak wielkiego święta chrześcijanie przygotowywali się bardzo starannie. Różny był jednak okres tego przygotowania w różnych czasach i regionach chrześcijańskiego świata.
Najstarszą formą przygotowania do świętowania Paschy –
Wielkanocy był post. Praktykowano go
przez dwa dni poprzedzające Wielkanoc, to jest w Wielki Piątek i Wielką Sobotę.
Post ten, trwający czterdzieści godzin, nazywano postem paschalnym, ponieważ
wiązał się z przeżywaniem Paschy Chrystusa i godnym jej sprawowaniem. Z tego
prawzoru przygotowania do świętowania Wielkanocy poprzez „post paschalny”
zaczął się rozwijać okres długiego „postu paschalnego”. Okres ten trwał
najpierw jeden tydzień, bezpośrednio poprzedzający Wielkanoc (tak było w
Egipcie w III wieku). Sobór nicejski w 325 r. określił czas do czterdziestu dni
postnych. Zasadniczy kształt, choć jeszcze nieostateczny, przygotowania do
Wielkanocy, jako okres czterdziestodniowy, znany był w Kościele Zachodnim w IV
wieku. ….Na przełomie VI i VII wieku dla uzyskania liczby czterdziestu dni
rzeczywistego postu dodano brakujące cztery dni, przesuwając początek Wielkiego
Postu z niedzieli na środę, zwaną Środą Popielcową.
Liczba 40 występuje w Biblii i ma
znaczenie symboliczne. Przywodzi na pamięć starodawne wydarzenia, takie jak 40
dni potopu, poprzedzającego zawarcie przymierza przez Boga z Noem; 40 lat
wędrówki Izraela po pustyni ku ziemi obiecanej; 40 dni przebywania Mojżesza na
górze Synaj, gdzie otrzymał on od Boga Jahwe tablice Prawa; 40 dni uciekał do
góry Horeb prorok Eliasz przed mściwą Jezebel, żoną Achaza, króla Izraela. A
nade wszystko symboliczna liczba czterdzieści dni postu wiąże się z okresem
Chrystusowego przygotowania do swojej Paschy przez pobyt na pustyni, naznaczony
samotnością, modlitwą i walką z szatanem (por. Mt 4, 1-11). Walka ta zakończyła
się ostatecznym zwycięstwem Chrystusa nad szatanem, grzechem i śmiercią oraz
chwalebnym zmartwychwstaniem.
Liturgia Wielkiego Postu
koncentruje się wokół trzech tematów, które raz po raz przewijają się w
modlitwach i czytaniach biblijnych tego okresu. Są nimi: chrzest, pokuta i Męka Pańska. …W liturgii ich obecność podkreślono
przez dobór odpowiednich czytań biblijnych i modlitw. Kiedy zaczęła powoli
zanikać instytucja katechumenów i praktyka publicznej pokuty, wtedy zyskało na
sile rozważanie cierpień i śmierci Chrystusa i stało się ono przedmiotem kazań
pasyjnych głoszonych w XIII wieku. Szczególną rolę w podkreślaniu Męki Pańskiej
przypisywać należy misjonarzom iroszkockim, którzy w XVII i XVIII wieku
prowadzili misje ludowe. Okres Wielkiego Postu był wykorzystywany przez nich
dla przygotowania wiernych do spowiedzi wielkanocnej. Obrazowe ukazywanie przez
kaznodziejów Męki Chrystusa wsparte zostało powstałymi na początku XVIII wieku
Gorzkimi Żalami oraz Drogą Krzyżową wprowadzoną do kościołów, najpierw przez
Zakon Franciszkanów, również na początku XVIII wieku.
Rozwój liturgii wielkopostnej sprawił, że wszystkie dni powszednie miały własny formularz mszalny. Formularze te są w mszale do dziś. Ubogacają one liturgię w aspekcie teologicznym. Każdy z nich jest wspaniałą katechezą biblijną, zawierającą wiele wskazówek etycznych dla chrześcijanina. W przeszłości dla katechumenów były pomocą w przygotowaniu do przyjęcia chrztu. Równocześnie dla pokutników były pouczeniem, aby się nawracali oraz nie popadali na nowo w grzechy już odpokutowane. Dziś dla wszystkich wiernych teksty te są zachętą do życia łaską sakramentu chrztu i do przestrzegania zobowiązań z niego wynikających. Są też zachętą do życia łaską i duchem sakramentu pokuty i pojednania. Przypominają, że należy unikać grzechu, który obraża Boga, i tego wszystkiego, co do grzechu prowadzi.
Zródło: https://www.niedziela.pl/artykul/76065/nd/Historia-Wielkiego-Postu